تشویق یا تکلیف..

معمولا در فرهنگ روایی ما برای زیارتها و امور مانند آنها از "تشویق"  و  "تکلیف" استفاده میشود. حضرات یا تشویقمان میکنند و یا بر عهدهء ما تکلیفی میگذارند تا خواست آنان را عملی کنیم .برای روشنی مطلب مثالی میزنم. برای زیارت حضرت سیدالشهدا _علیه السلام_ گاه تشویق میشویم و ابزار تشویق اینگونه است: اولین گام مایه پاکی گناه است...؛ زائر آن حضرت در اعلی علیین جای دارد....؛  همنشین حضرات است... ؛ خدا را روی عرش زیارت می کند...؛ خدا با او مناجات میکند...؛ پیامبر پیغامش می دهد که کار و بندگی ات را از نو بیاغاز که بخشوده شده ای... و تشویق هایی مانند اینها. آری، همه این موارد تشویق اند. گاه هم تکلیف می آفرینند ؛ مانند: زیارت آن حضرت فریضه است؛  زیارت آن حضرت نشانه خلوص ایمان است؛ نباید به سبب ترس و حتی مرگ زیارت کربلا را ترک کرد.. که اینها تکلیف اند. البته گاه آمیزه ای از تکلیف و تشویق ،با هم، به کار می برند.   تا اینجا روشن شد که اهل البیت _سلام الله و صلواته علیهم اجمعین_ از این دو راه استفاده می کنند تا به احیای شعائر ولایی بپردازیم و حلقه وصل خویش را با موالی خود محکم نگه بداریم.

  هیئت عزاداران حضرت زهرا سلام الله علیها...