نگویم که کوچه و طاغوت و دیدن نامرد... سیلی.. گوشوار... و حسن قدش نمی رسید... و ...

مشکل مولا یک پیرهن و یک بانو بود؛

یک پیراهن بود و به سادگی می شد پنهانش کرد .

بانو هم یک نفر بود و می شد از پیراهن دورش داشت.

بعد از خاکسپاری دلبندش،_ حضرت بانو را می گویم_ چه کسی پیراهنهای فاطمه را از دیرس علی دور کند؟

وجب به وجب خانه برایش مثل همان پیراهن است برای بانو.

اصلا همینکه دخترکان یتیم را ببیند_زینب و ام کلثوم را میکویم_ تمام تن و روان مولا می لرزد ، وای وای وای اگر زینب شیرین زبان چهارساله بخواهد برای پدر کاری کند!

بروبد، بشوید، خانه داری کند. چه صبری داشت مولا که می دید و تاب می آورد!

به قدر ده ها پیراهن،  جانکاه و طاقتسوز بود! جاروی خانهء مولا از ام کلثوم قدبلندتر بود!

زینب مگر میتواند دستاس وآسیاب خانه را  بگرداند؟

آندم که زینب به خواهرش _که احتمالا تازه به زبان افتاده وبرخی کلمات را میتواند بگوید_ روشهای خانه داری را آموزش می داد...

از پسرها هیچ نگویم.

نگویم که کوچه و طاغوت و دیدن نامرد... سیلی.. گوشوار...  و حسن قدش نمی رسید... و ...